بیت‌ 1: اکنون که از باغ، نسیم بهشت می وزد (چه خوش است همراهی من و باده روح نواز و یار سیاه چشم زیبایم.

بیت 2: اکنون گدا نیز می تواند ادعای پادشاهی داشته باشد زیرا که سایه ابر، سراپرده اوست و کنار کشتزار، مجلس او.

بیت 3: چمن با ما از اردیبهشت سخن می گوید آنکس که نسیه (بهشت) را خرید و بهشت نقد را فرو گذاشت، خردمند نیست.

بیت 4: ملک دل را با نوشیدن شراب آباد کن زیرا که این جهان ویران بر این تصمیم است که از خاک پیکر ما خشت بزند.

بیت 5: از دشمن وفا به عهد و پیمان مخواه زیرا که شمع صومعه ای که به واسطه چراغ کنشت⁽¹⁾ روشن شود، پرتوی ندارد.

⁽¹⁾: کنشت: معبد يهود

بیت 6: من مست را به گناهکاری و روسیاهی سرزنش مکن، چه کسی بر این راز واقف است که سرنوشت چه تقدیری برایش نوشته است.

بیت 7: در تشییع جنازه حافظ، از مشایعت دریغ مکن زیرا که اگر چه غرق گناه است اما به بهشت خواهد رفت.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7: