بیت‌ 1: من پناهگاهی جز درگاه تو ندارم و سر من جز آستانه تو، محل بازگشتی ندارد.

بیت 2: آنگاه که دشمن، شمشیر کشد من سپر را انداخته و تسلیم میشوم زیرا که شمشیر ما جز ناله و آه نیست.

بیت 3: چرا از کوی شراب خانه روی بگردانم در حالی که بهتر از این، در جهان رسم و شیوه ای نیست؟

بیت 4: اگر روزگار به خرمن عمر من، آتش بزند هیچ اهمیت ندارد، به او بگو بسوزاند زیرا عمر نزد من به اندازه پر کاهی ارزش ندارد.

بیت 5: من بنده آن سرو بلند قامت با آن چشمان افسونکارش هستم که از سرمستی غرور، به کسی توجه نمی کند.

بیت 6: ای یار، در پی آزار کسی مباش و هر چه دلت میخواهد انجام بده زیرا در مذهب ما جز مردم آزاری، هیچ چیز گناه نیست.

بیت 7: ای پادشاه سرزمین زیبایی، دوال لگام را باز پس کش زیرا که بر سر هر راهی، دادخواه و ستمدیده ای هست.

بیت 8: اینگونه که من از همه جهت، بر سر راه خود دام میبینم، بهتر از آنکه زلفش مرا حمایت کند، پناهگاهی نمی بینم.

بیت 9: گنجینه دل حافظ را به هر زلف و خالی مده زیرا که چنین کارهایی (دلبری) در حد و اندازه هر زلف و خال سیاهی نیست.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8:

بیت 9: