بیت‌ 1: معشوق بلند قامت و عشوه گر و فریبکار من، داستان پارسایی دیرینه و طولانی مرا، کوتاه کرد.

بیت 2: ای دل دیدی که در آخرین مراحل پیری و تقوی و دانش من، دیده زیباپرست من با من چه کرد؟

بیت 3: از ویرانی بنای ایمان خود می هراسم زیرا که محراب ابروی تو، حضور قلب مرا در نماز، از من سلب می کند.

بیت 4: گفتم که با خرقه ریاکاری، نشان و علامت عشق را بپوشانم، اشکم خبرچین بود و راز مرا آشکار کرد.

بیت 5: یار من مست است و از هم پیالگان خود یادی نمی کند، یادش به خیر ساقی مهربانی که به عاشقان مسکین لطف می کرد.

بیت 6: یارب، آن باد بهاری کی خواهد وزید که وزش ملایم آن باعث می شود که بوی خوش کرم و بخشش او، چاره ساز من شود.

بیت 7: اکنون، از گریه ریاکارانه ام، خیالات بیهوده دارم و نمی دانم چه زمانی این گریه مجازی من، حقیقی و از سوز دل خواهد بود.

بیت 8: چون شمع، در حالی که خنده می کنم، اشک میریزم تا ببینم که سوز و ساز من با دل سنگ تو چه خواهد کرد و چه تأثیری بر آن خواهد گذاشت.

بیت 9: زاهد آنگاه که از نماز تو کاری ساخته نیست، مستی شبانه و راز و نیاز عاشقانه من، برتر از نماز تو است.

بیت 10: ای باد صبا، حافظ از غصه نابود شد، پس احوالش را با آن شاه دوست پرور و دشمن سوز بیان کن.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8:

بیت 9:

بیت 10: