بیت‌ 1: یاران آنگاه که بنشینند، غبار اندوه و غم را فرو نشانند، زیبارویان چون به جدال و ستیز برخیزند، قرار و آرام دل را از میان ببرند.

بیت 2: آنگاه که آنها دلها را با کمند ستم ببندند دیگر نخواهند گشود و وقتی که زلف عنبرین خود را باز کنند جانهای اسیر را پراکنده می سازند.

بیت 3: اگر پس از عمری، لحظه ای با ما بنشینند، زود بر می خیزند، و آنگاه که بر می خیزند، نهال شوق و اشتیاق را در خاطر ما میکارند.

بیت 4: اگر به اشک خلوت نشینان توجه کنند گوهر بدست می آورند و نگاه محبت آمیز را از سحرخیزان دریغ نکنند اگر بدانند دعایشان به اجابت می رسد.

بیت 5: آنگاه که می خندند، از چشمانم اشک سرخ چون لعل رمانی روان می سازند و زمانی که به چهره ام نگاه میکنند راز پنهانی دلم را میخوانند.

بیت 6: آنان که درمان بیماری عاشق را ساده می انگارند، و چاره جویی درد عاشق را با اندیشه خام می پندارند، در عجز خود در مانده میشوند. 

بیت 7: آنان که چون منصور حلاج از مراد کام می گیرند، سود و ثمری دارند اما زمانی که حافظ را به این درگاه دعوت می کنند او را از این استان دور می سازند.

بیت 8: هنگامی که مشتاقان به این آستان، روی نیاز می آورند آنان ناز و بی اعتنایی می‌کنند زیرا که اگر نیازمندان با درد عشق اینگونه می آیند همچنان در بند خواهند ماند.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8: