بیت‌ 1: ای کسی که پسته دهان تو، بر داستان شیرینی قند خنده زده، برای من که مشتاق تو هستم، بخاطر خدا لبخندی شیرین بزن. 

بیت 2:  درخت طوبی در بهشت جرأت نمیکند که در برابر قامت تو سخنی بگوید، من از این داستان می گذرم که اگر بخواهم درباره اش بگویم، سخنم طولانی می شود.

بیت 3: اگر می خواهی که جوی خون از چشمانت سرازیر نشود، دل به عهد و وفای هم صحبتی با فرزند دیگران مبند.

بیت 4: اگر جلوه می فروش و اگر به ما طعنه عشق و ریا میزنی در هر صورت ما به شیخ خود پسند هیچ اعتقاد و ایمانی نداریم. 

بیت 5: کسی که گرفتار و اسیر کمند عشق تو نشد چگونه می تواند از پریشان حالی من آگاه شود؟ 

بیت 6: اینک که بازار آرزومندی و شوق رواج یافته و گرم شده، آن یار بلندبالای ما کجاست تا جان خود را چون سپند بر آتش چهره اش بسوزانم. 

بیت 7: آنجا که محبوب ما سخن می گوید در حالی که لبخندی شیرین داری، ای پسته فکر میکنی که کیستی؟ پس تو را به خدا سوگند که به خودت مخند.

بیت 8: حافظ، حال که تو از کرشمه و غمزه ترکان زیبا دست نمیشویی میدانی که قرارگاه دلت کجاست؟ خوارزم یا خجند است.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8: