بیت‌ 1: هرکس که با سبزهٔ عذار تو خیال عشقبازی داشته باشد، تا زمانی که زنده است پای از دایره عشق بیرون نخواهد نهاد.

بیت 2: من زمانی که چون لاله، سر از گور خود بردارم و برخیزم، داغ عشق تو در میان دل من پنهان خواهد ماند.

بیت 3: تو ای مروارید در دانه کجا هستی که از غم ندیدنت، چشم همه عالم از اشک چون دریا شده است.

بیت 4: اگر میل داری بر لب جو نشینی و آن را تماشا کنی بیا ببین که از هر مژه من، جوی اشکی، روان است. 

بیت 5: همچون گل سرخ و شراب از پرده بیرون آمده و به نزد ما بیا، زیرا دیدار مجدد ما چندان معلوم نیست.

بیت 6: سایه گسترده پیچ و خم گیسوی تو تا همیشه بر سرم باشد که دل دیوانه و مجنون من تنها در این سایه آرامش می یابد.

بیت 7: چشم تو از روی ناز و غرور به حافظ تمایلی ندارد بله سرسنگینی، صفت نرگس زیبای چشمان تو است.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7: