بیت‌ 1: دل من بجز عشق زیبارویان، راهی دیگر برنمی‌گزیند و از هر باب به وی پند می دهم در او اثر نمیکند. 

بیت 2: ای پند دهنده بخاطر خدا از باده و ساغر سخن بگو زیرا که در خیال ما خوشتر ازین دو، چیزی صورت نمی بندد.

بیت 3: ای ساقی گل چهره، باده رنگین بیاور زیرا که فکر و اندیشه ای در درون ما جز این نقش نمی بندد.

بیت 4: من بطور مخفیانه مینا و ساغر باده را با خود می برم و مردم گمان می کنند دفتر دعا است، در تعجبم که چگونه، آتش ریا و تزویر من در این دفتر نمی افتد

بیت 5: من این خرقه وصله وصله را بالاخره روزی خواهم سوزاند زیرا که پیر میکده، این خرقه را به ازای یک جام باده هم قبول نمی کند

بیت 6: بدان سبب آینه دل یاران از می سرخ او صفا و روشنی می یابد که این گرهر می، جز نقش حقیقت و راستی، نقشی نمی پذیرد.

بیت 7: سر و چشمی اینچنین خوب و دلکش را تو میگویی که بر آنها چشم ببند، برو به کار خود برس زیرا این پند بی معنی در من تأثیری نخواهد کرد.

بیت 8: پند دهنده وارستگان که با حکم قضا و سرنوشت در جنگ است، دلش را آزرده می بینم پس چرا ساغری شراب نمی گیرد (تا دیگر از ما دل آزرده نشود)؟

بیت 9: میان گریه اندوه، خنده ام می گیرد از اینکه چون شمعی در این محفل، دارای کلامی آتشین هستم ولی در کسی تأثیر نمی کند.

بیت 10: چه خوش و راحت دلم را صید کردی، آفرین بر چشمان خمارآلودۂ تو زیرا هیچ کس خوشتر ازین، مرغان وحشی را شکار نمی کند.

بیت 11: حاصل کلام، نیاز ما و بی نیازی معشوق است، ای دل چه فایده افسونگری و ساحری تو، وقتی که در او اثری نمیکند. 

بیت 12: من آن آئینهٔ رخسار یار را روزی همچون اسکندر بدست خواهم آورد چه آتش عشق من در او اثر کند و چه اثر نکند.

بیت 13: ای توانگر بخاطر خدا رحمی بر این گدای سر کویت کن که جز درگاه تو جایی و جز راه نیاز به تو راهی دیگر نمی شناسد.

بیت 14: من تعجب می کنم که چرا پادشاه، سر تا پای حافظ را با وجود چنین شعر تازه و شیرینی، بازر نمی پوشاند.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8:

بیت 9:

بیت 10:

بیت 11:

بیت 12:

بیت 13:

بیت 14: