بیت‌ 1: باد سحر هنگام صبح، از گیسوی یار، بویی به سوی ما آورده و دل عاشق ما را با این بو، بر می انگیخت.

بیت 2: من تصوير قامت یار را از باغ چشمانم ریشه کن کردم و دور ساختم زیرا هر گلی که از نهال غم بروید محنت و اندوه به بار می آورد. 

بیت 3: پر تو ماه رخسار او را از بام قصرش، آشکار میدیدم و اینکه خورشید از شرمساری او، روی در دیوار می کرد ( پنهان میشد).

بیت 4: من از ترس غارت عشق، دل پرخون خود را فروگذاشته و رها کردم اما عشق همچنان خون می ریخت و بدین راه و روش، خود را نشان میداد.

بیت 5: گاه و بیگاه با ترانه مطرب و سخن ساقی به راه عشق نرفتم زیرا که از آن راه دشوار و سخت، قاصد به سختی خبر می آورد.

بیت 6: تمامی بخشش و کرم معشوق از سر مهربانی و عطا بود حال چه ذکر سبحان الله را امر می کرد و چه دستور به پوشیدن زنار می داد.

بیت 7: خداوند بر پیچ و خم ابروی یار بخشایش آورد گرچه ناتوان و زارم کرد اما گاه با ناز و کرشمه، برای این بیمار عشقش پیامی می‌فرستاد.

بیت 8: دیشب از باده نوشی حافظ در تعجب بودم اما او را از این کار منع نمی کردم زیرا که چون صوفیان بی ریا، باده می‌نوشید.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8: