بیت‌ 1: ماه، فروغ و روشنایی چهر؛ تو را ندارد و گل سرخ نیز پیش تو، جلو گیاه ندارد.

بیت 2: مأوا و منزل جان من در گوشه ابروی تو است، حتی پادشاه نیز، چون من گوشه ای خوشتر از این نقطه ندارد.

بیت 3: نمیدانم که آه دل من با چهره تو چه می کند زیرا همچنانکه میدانی آینه، توان پایداری در مقابل آه ندارد.

بیت 4: گستاخی نرگس را نگاه کن که در نزد تو شکفت، آری، بی حیا نمی تواند ادب را رعایت کند.

بیت 5: چشمان سیاهدل و ظالمت را دیدم و فهمیدم تو با این چشمان، بر هیچ آشنایی، رحم نخواهی کرد.

بیت 6: ای مرید میخانه، بخاطر شادی آن پیری که خانقاهی ندارد، به من با پیمانه بزرگ، شراب بده.

بیت 7: غصه و اندوه بخور و خاموش و ساکت بنشین زیرا که دل نازک معشوق، طاقت و توان شنیدن فریادهای دادخواه و دادستاننده را ندارد.

بیت 8: به هر کسی که به آستان عشق راه نمی یابد بگو برود و با آستین، خون جگر خود را که از چشمانش سرازیر است، پاک کند.

بیت 9: تنها من نیستم که بار ستم گیسوانت را میکشم، چه کسی را می یابی که داغ گیسوی سیاه تو را بر دل نداشته باشد؟

بیت 10: حافظ اگر به تو سجده کرد بر او خرده مگیر زیرا ای بت زیبارو، کافر عشق، گناهی مرتکب نشده است.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8:

بیت 9:

بیت 10: