بیت‌ 1: کسی که زیبایی و سبزه عذار معشوق را تماشا می کند، به راستی که نتیجه و بهره بینایی خود را برده است. 

بیت 2: مانند قلم در راه فرمانبرداری از او، سر به اطاعت فرود آورده ایم و برنمیداریم مگر آنکه یار، سر ما را با شمشیر جدا کند.

بیت 3: تنها کسی می تواند چون شمع، اجازه وصل تو را داشته باشد که هر لحظه، سرش را زیر شمشیر تو از دست بدهد و سری دیگر برآرد. 

بیت 4: کسی می تواند به پای بوسی تو دست یابد که چون درگاه پیوسته سر بر در تو نهد.

بیت 5: از زهد ریایی و خشک، دلگیرم، باده ناب کجاست، زیرا که بوی شراب، همیشه دماغ جان مرا تر و تازه میکند.

بیت 6: اگر باده هیچ سودی هم برای تو نداشته باشد، همین کافی نیست که لحظه ای کوتاه تو را از اندیشه های عقل باز می دارد.

بیت 7: کسی که تاکنون پا از مسیر پرهیزگاری بیرون نمی گذاشت ببین که اکنون به قصد رسیدن به میخانه، راه سفر را پیش گرفته است.

بیت 8: حافظ دل شکسته خود را که همچون لاله داغ عشقی بر جگر دارد، با خود به زیر خاک خواهد برد.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6:

بیت 7:

بیت 8: