بیت‌ 1: دیشب بنفشه، با گل سرخ سخن می گفت و نشانی درستی داد که زلف فلان کس (یار) مرا در جهان به تب و تاب انداخت.

بیت 2: دلم گنجینه اسرار زیادی بود اما دست تقدیر و سرنوشت در آن را بست و کلیدش را به محبوبی دلستان سپرد.

بیت 3: من به آستانه تو، شکسته و خمیده آمدم زیرا که طبیب، داروی شکستگی مرا، مهربانی تو دانست.

بیت 4: آنکس که دست عدل و بخشش او به ناتوانی یاری رساند امید که بدنی سالم، دلی شاد و خاطری آسوده داشته باشد.

بیت 5: ای نصیحتگر، برو خود را معالجه کن، شراب و زیباروی شیرین کار، به چه کس زیان می رساند.

بیت 6: یارم از برابر من درمانده، گذشت و با مراقبان خود گفت: افسوس بر حافظ بیچاره که چه سخت جان داد.

بیت‌ 1:

بیت 2:

بیت 3:

بیت 4: 

بیت 5:

بیت 6: