بین سیاه‌چاله‌هایی که ستاره‌های کوچک را می‌بلعند و فضای خالی که سحابی‌های شلوغ را در بر می‌گیرند، غارهای تاریکی جهان ما اغلب با درخشش‌های نور تسکین می‌یابند. کنار هم قرار گرفتن شاعرانه‌ای که به وضوح در یکی از آخرین تصاویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا آشکار است.
هفته گذشته، آژانس یک نما از سه گانه کهکشانی Arp 248 منتشر کرد که به عنوان سه گانه وحشی، هم برای کاشف و هم برای ماهیت کاملاً عجیب و غریب خود شناخته می‌شود.
در این عکس بی عیب و نقص، دو تا از سه کهکشان را می‌توان در پیش‌زمینه فضای خالی مشاهده کرد، که مانند آن‌ها از رنگ بیش از حد هیدراته ساخته شده‌اند و چیزی را تشکیل می‌دهند که من فقط می‌توانم آن را به عنوان یک پل بین کهکشانی توصیف کنم. قلمرو سوم و نامرتبط در زمین دور قرار دارد که توسط جرقه‌های فریبنده ریز احاطه شده است و نشان دهنده طول عمر کیهانی کهکشان‌های بیشتری است که در سراسر جهان پراکنده شده‌اند.
چیزی که به خصوص در مورد این تصویر نگران کننده است این است که از نقطه نظر هابل، در مدار زمین، در فاصله حدود 200 میلیون سال نوری، این سه کهکشان به اندازه کافی فشرده هستند تا روی صفحه نمایش کامپیوتر ما قرار بگیرند.
در حقیقت، این دنیاها چندین سال نوری وسعت دارند و مقدار نامفهومی از سیارات مشابه را به خورشید ما، سیارات فراخورشیدی مانند هشت عضو منظومه شمسی و قمرهایی شبیه به همدم درخشان قمری ما نگه می‌دارند.
آن‌ها به خودی خود جهان‌های کوچکی هستند که در مقیاسی وجود دارند که برای ذهن انسان غیرقابل درک است و در عین حال در دسترس ما برای دانلود به عنوان تصاویر پس زمینه دسکتاپ است.
این رو هم بخون:
در واقع به دلیل آن محتویات سنگین است که دو مارپیچ عظیم در مرکز این تصویر در وهله اول توسط یک پل نورانی به هم متصل می‌شوند. هر دو از نیروهای گرانشی بسیار قوی استفاده می‌کنند و به همین دلیل به سمت یکدیگر کشیده می‌شوند که انگار در حال انجام یک طناب کشی ملایم هستند و به طور تصادفی چیزی به نام دم جزر و مدی یا جریان درازی از ستارگان و غبار بین‌ستاره‌ای رنگین‌کمانی ایجاد می‌کنند.
دم جزر و مدی معمولاً محصول کهکشان‌هایی است که در مسیری به سمت ادغام شدن در یک کهکشان بزرگ به یکدیگر نزدیک می‌شوند. ما قبلاً چندین بار این پدیده‌های نفس گیر را دیده ایم، دم جزر و مدی درواقع مسئول نام برخی از سیستم‌های کهکشانی شایان ستایش است.
موش‌ها یا NGC 4676 از ادغام کهکشان‌هایی در فاصله حدود 300 میلیون سال نوری از زمین به‌وجود آمده است و The Tadpole یا UGC 10214 حاوی کهکشان بزرگی در فرآیند خرد کردن کهکشان کوچک‌تر است، نوع دیگری از رویداد که منجر به آن شده بود.
حتی کهکشان راه شیری ما در حال حاضر در مسیر برخورد با آندرومدا قرار دارد، به این معنی که آن‌ها در نهایت ممکن است نوعی پل بین کهکشانی را نیز ایجاد کنند، اما نگران نباشید. خلأ بین ستاره‌ها و سیارات در کهکشان‌ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید.
وقتی کهکشان‌ها با هم ادغام می‌شوند، به احتمال زیاد فقط چند برخورد واقعی اتفاق می‌افتد. در مورد دو جمعیت بزرگ فکر کنید که وارد یک استادیوم می‌شوند و به یک جمعیت عظیم ادغام می شوند. اغلب اوقات، افراد به معنای واقعی کلمه با یکدیگر برخورد نمی‌کنند. آن‌ها فقط در نزدیکی یکدیگر قرار می‌گیرند. حال همین وضعیت را تصور کنید، فقط با فاصله حدود یک سال نوری بین هر فرد.
به طور شگفت انگیزی، عنوان “Arp” در Arp 248 از نام خانوادگی ستاره شناس فقید، هالتون آرپ گرفته شده است، که به همراه ستاره شناس بری مادور، اطلس کهکشان‌های عجیب و غریب را در سال 1966 ایجاد کردند.
ناسا درباره این موضوع گفت: هر مجموعه شامل کهکشان‌های بسیار عجیب و غریب است، از جمله کهکشان‌های در حال تعامل مانند Arp 248، کهکشان‌های مارپیچی با یک یا سه بازو، کهکشان‌هایی با ساختارهای پوسته‌مانند، و انواع دیگر موارد عجیب فضایی.
این اثری وسیع است که با نمونه‌های بیشتری از جهان متضاد شگفت‌انگیز ما پر شده است، وسعتی که از ذهن یک شاعر ساخته شده و با مهارت یک ماشین فشرده شده است.
منبع: itresan.com